
تعداد نشریات | 31 |
تعداد شمارهها | 334 |
تعداد مقالات | 3,274 |
تعداد مشاهده مقاله | 4,073,492 |
تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 4,879,342 |
تحلیل محتوا و بررسی تطبیقی برنامه های آموزش شهرسازی در جهان و ایران با رویکرد توسعه پایدار، با تاکید بر دوره های کارشناسی ارشد | ||
فصلنامه مطالعات شهری | ||
دوره 11، شماره 41، بهمن 1400، صفحه 3-16 اصل مقاله (2.71 M) | ||
نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
شناسه دیجیتال (DOI): 10.34785/J011.2022.462 | ||
نویسندگان | ||
محمد مهدی عزیزی* 1؛ سمانه خسروانی نژاد2 | ||
1استاد، دانشکده شهرسازی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران. | ||
2دکتری شهرسازی، دانشکده شهرسازی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران. | ||
چکیده | ||
از جمله دلایل تغییر نگرش رشته شهرسازی از پارادایم رشد به توسعه پایدار، ناکارآمدی رشته و حرفه در پاسخ به دغدغه های محیطی از نیمه دوم قرن بیستم بود. نتیجه چنین تغییر نگرشی در اواخر قرن بیستم در آموزش رسمی و غیررسمی شهرسازی در سراسر جهان بازتاب پیدا کرد که انعکاس آن در حرفه، محصول شهرسازی متفاوتی را رقم زد. نوع نگاه به آموزش توسعه پایدار در کشوهای توسعه یافته در مقایسه با کشورهای در حال توسعه ای مانند ایران موضوعی است که می تواند از منظر تحلیل محتوای برنامه های درسی شهرسازی در کشورهای منتخب دنبال شود. بر این اساس، هدف مقاله حاضر تحلیل جهت گیری آموزش های رشته شهرسازی به سمت مفهوم توسعه پایدار است. در این مقاله که به نوعی تحقیق کاربردی است، با توجه به ماهیت موضوع، از روش کیفی تحلیل محتوا و قابلیت های نرم افزاری SPSS در تحلیل داده ها استفاده شده است. داده های مورد نیاز از طریق بررسی برنامه های درسی شهرسازی در کشورهای منتخب، که به عنوان کشورهای خاستگاه در توسعه پایدار بوده و برنامه های درسی آنها نیز توسط نهادهای بین المللی اعتبارسنجی شده اند، جمع آوری گردیده اند. نتایج بررسی های این مقاله در 128 دانشگاه از نُه کشور مختلف نشان می دهد که جهتگیری غالب در آموزش توسعه پایدار به ارائه "درسی مستقل با موضوع توسعه پایدار و مفاهیم محیطی" و نیز "تدریس توسعه پایدار در رویه و محتوای دروس شهرسازی" است. نتایج این امر در نمونه ایران حاکی از آن است که اگرچه دروسی با «محتوا و عنوان موضوعات محیطی» در تمامی گرایش های کارشناسی ارشد ارائه شده، اما توجه به موضوع توسعه پایدار را به طور رسمی می توان در گرایش طراحی شهری و برنامه ریزی منطقه ای به ترتیب در یک و دو درس اختیاری مشاهده کرد که در مقایسه با یافته های جهانی محدود و ناکافی است. با این حال، توجه به آموزش توسعه پایدار به عنوان یکی از معیارهای نظام رتبه بندی گرین متریک می تواند درون مایه پژوهشهای کاربردی آتی باشد و گامی به سوی توسعه پایدار قلمداد شود. | ||
کلیدواژهها | ||
توسعه پایدار؛ آموزش شهرسازی در ایران؛ کارشناسی ارشد شهرسازی؛ تحلیل محتوا | ||
مراجع | ||
Alavi Moghaddam, M. R., Taher-shamsi, A. & Maknoun, R. (2007). The role of environmental engineering education in sustainable development in Iran AUT experience. International Journal of Sustainability in Higher Education, 8 (2), 123-130. DOI: 10.1108/14676370710726599 Bahrainy, H.; Bakhtiar, A. (2016). Toward an Integrative Theory of Urban Design, Springer International Publishing Switzerland. Cardew, R. (1999). Two cultures, common purpose. Australian Planner 36(3), 134-141. Center of excellence of urban planning and sustainable urban development (2021) moarefi va tarikhche [about]. Urban planning school. College of fine arts university of tehran. Retrieved from https://sud.ut.ac.ir [in Persian]. Center of Achieving Sustainable Development policy (2021). National Conference on Civil Engineering, Architecture and Sustainable Urban Development of Iran. Retrieved from http:/sdcenter.ir/fa/ [in Persian]. Dalton, L. (2001). Weaving the fabric of planning as education. Journal of Planning Education and Research 20(4): 423-436. Davoudi, S. (2000). Sustainability: A new vision for the British planning system. Planning Perspectives 15(2), 123-137 Dixon, J. (2001). "Trends and prospects for planning education in New Zealand. Paper presented at the First World Planning Schools Congress, China, Shanghai. Environment school (2021) moarefi va tarikhche [about]. Environment school. College of enginering university of tehran. Retrieved from https://env.ut.ac.ir/history [in Persian]. Freeman, C. (2005). Is sustainability an appropriate focus for planning education? A discussion paper. ANZAPS/GPEAN 2005—Planning education & sustainability: Sustaining Planning Education conference proceedings. Adelaide, University of South Australia, 106-117. Faham, E.; Rezvanfar, A.; Movahed Mohammad, H. (2015). Tahlil e mohtavaye mafahim e paydari dar sarfasl e doroose reshtehaye keshavarzi e pardis e keshavarzi va manabe tabiei daneshgahe Tehran [Content Analysis of Sustainability Concepts in the syllabuses of Agricultural Courses of the Campus of Agriculture and Natural Resources], University of Tehran, Iranian Agricultural Economics and Development Research, 46 (3), 540-529, [in Persian]. Friedmann, J. (1996)."The Core Curriculum in Planning". Planning Education and Research, 15(2), 89-104. Global University Network for Innovation. (2010). Higher Education’s Commitment to Sustainability: from Understanding to Action. Retrieved from http://www.guninetwork.org/guni.conference/2010_guni-conference. Gunder, M. (2006), Sustainability: Planning’s Saving Grace or Road to Perdition?. Planning Education and Research, 26(2), 208-221 IUST Research Institutes (2021) pajooheshgah e sabz [green research institute]. IUST. Retrieved from Retrieved from http://iust.ac.ir/content/27786 [in Persian]. Malekinia, E.; Bazargan, A.; Waezi, M.; Ahmadian, M. (2014). Shenasay va olaviyatbandi moalefehaye daneshgah e paydar [Identifying and Prioritizing the Components of a Sustainable University], Research and Planning in Higher Education, 20 (3), 1-26 [in Persian]. Murdoch, J.; Abram, S. (2002). Rationalities of planning, Aldershot, Ashgate. Sandercock, L. (1997). The planner tamed: Preparing planners for the twenty-first century. Australian Planner 34(2), 90-95. Sanyal, B. (2012), Comparative Planning Cultures. New York: Routledge. UI Green Metric (2021). Criteria and indicators of Green Metric ranking system. Retrieved from http://greenmetric.ui.ac.id/. United Nations Conference on Environment and Development (1992). Agenda 21: Earth summit - United Nations programme of action from Rio, Retrieved from http://www.un.org UNESCO. (2009). UNESCO world conference on education for sustainable development, Bonn declaration. Retrieved from http://www.esd-worldconference2009.org/fileadmin/download/ESD2009_BonnDeclaration080 409.pdf Virtual Campus for Sustainable Europe. (2008). Declarations on higher education and sustainable development. Retrieved from http://www2.leuphana.de/vcse/uploads/media/Declarations_on_higher_education_ and_sustainable_development.pdf Washington, R. O.; Strong, D. (1997). A model for teaching environmental justice in a planning curriculum. Planning and Education Research, 16, 280–290. White, S, Mayo M. (2004), Learning Expectations in Environmental Planning: Predictions and Interpretations, Journal of Planning Education and Research,24(1), 78-8, Retrieved from https://doi.org/10.1177/0739456X04267712 Wright, S. A. T. (2002). Definitions and frameworks for environmental sustainability in higher education. sustainability in higher education, 3(3), 203-220. Zanjan University news site (2019) daneshgah e zanjan dar jaygah e nokhoste meli green metric [Zanjan University in the first place of National Green Metric] Retrieved from http://znu.ac.ir/pg/18625 [in Persian]. | ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,351 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 896 |