
تعداد نشریات | 31 |
تعداد شمارهها | 355 |
تعداد مقالات | 3,429 |
تعداد مشاهده مقاله | 4,341,308 |
تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 5,041,534 |
تأثیر استعفای وکیل بر اذن موکل | ||
مطالعات تطبیقی فقه و اصول مذاهب | ||
دوره 7، شماره 2 - شماره پیاپی 13، مهر 1403، صفحه 88-69 اصل مقاله (779.93 K) | ||
نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22034/mfu.2025.142040.1466 | ||
نویسندگان | ||
سید حسن حسینی مقدم* 1؛ مصطفی فیروزی راد2 | ||
1دانشیار گروه حقوق خصوصی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران. | ||
2دانشجو دکتری حقوق خصوصی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران | ||
چکیده | ||
وفق ماده 678 قانون مدنی از جمله طرق انحلال وکالت، استعفای وکیل است. در حالیکه به موجب ماده 681 همان قانون وکیل پس از استعفا تا زمان بقای اذن موکل، میتواند نسبت به مورد وکالت اقدام نماید. این مقرره کاملاً برخلاف وصف عقد بودنِ وکالت است؛ زیرا پس از انحلال عقد، مبنای نیابت وکیل از بین خواهد رفت، بنابراین وکیل چگونه میتواند بعد از استعفا منصرف شود و به وکالت خود ادامه دهد؟ آیا عقد سابق احیا میگردد یا باید بهدنبال مبنایی دیگر بود و علم و اطلاع موکل در آن نقشی ندارد؟ جهت یافتن مبنا و بعضاً توجیه این حکم نظرات گوناگونی از سوی فقها و حقوقدانان ارائه گردیده؛ اما اغلب این دیدگاهها با مواد قانونی مدنی مغایرت دارد. در این پژوهش براساس روش توصیفی تحلیلی، پس از استقرای دیدگاههای فقهی حقوقی و مقررات قانونی و تحلیل آنها این نتیجه حاصل گردید که با استعفای وکیل عقد وکالت منحل میشود لکن به لحاظ برخی مصالح عملی و در راستای حمایت از موکل و طرف دیگر معامله، استثنائاً و به حکم ثانوی، اذن صادره از سوی موکل که بر پایه آن عقد پدید آمده بود، از بین نمیرود و وکیل با احراز بقای اذن، میتواند در حدود آن عمل کند مگر اینکه موکل از اذن خود رجوع نماید. | ||
کلیدواژهها | ||
وکیل؛ موکل؛ اذن؛ استعفا | ||
سایر فایل های مرتبط با مقاله
|
||
مراجع | ||
al-Ḥaṭṭāb al-Ruʿaynī, M. (1992). Mawāhib al-Jalīl Fī Sharḥ Mukhtaşar Khalīl. Beirut: Dār al-Fikr. al-Sharif M & Saeedi F. (2017). "Contract-maker's Permission and Trust-maker's Permission; Digging in to the Different Functions of Permission.” Comparative Research Quarterly of Islamic and Western Laws. 5(2). ʿĀmilī, Z. (1990). al-Ruwḍat al-Bahīyyat Fī Sharḥ al-Lumʿat al-Dimashqīyyat. Qum: Dār al-Fikr. Baḥrānī, Y. (1884). al- Ḥadāʾiq al-Nāẓirat. Qum: Nashr Islāmī. Bihbahānī, M. (1996). Ḥāshīyat Majmaʿ al-Fāʾidat Wa al-Burhān. Qum: Allāmih al-Mujaddid. Falahi, A. (2022). "Prohibition of ijtihad against text; Rule or Formalist Reading of Tafsir". Two Quarterly Studies of Comparative Jurisprudence and Principles of Religions. 5(2): 42-67. Ḥillī, Ḥ. (1988). Qawāʿid al-Aḥkām Fī Maʿrifat al-Ḥalāl Wa al-Ḥarām. Qum: Istiqlāl. Ḥillī, Ḥ. (2000). Taḥrīr al-Aḥkām. Qum: Imām Şādiq. Ḥillī, Ḥ. Tadhkirat al-Fuqahā. (Nd). Qum: Murtaḍawīyyat. Ḥillī, Y. (1983). Jāmiʿ al-Sharāʾiʿ. Qum: Siyyid al-Shuhadā. 1992(1414). 13: 268. [In Arabic]. Hillīi, MHB. (2009). ʾĪḍāḥ al-Fawāʾid fī Sharḥ Mushkilat al-Qawāʿid Qum: Ismāʿīlīyān. Huwāwiynī, N. (Nd). Majallat al-Ahkām al-ʿAdlīyyat. Np: Nashr Nūr Mohammad. Ibn Nujaym, Z. (Nd). al-Baḥr al-Rāʾiq Sharḥ Kanz al-Daqāʾiq. Np: Dār al-Kitāb al-Islāmī. Ibn Zuhrah Ḥalabī, Ḥ. (1996). Ghanīyyat al-Nuzūʿ ʾIlā ʿIlmay al-Uūl wa al-Furūʿ. Qum: Imām Şādiq. Imāmī, SḤ. (1984). Ḥuqūq Madanī. Tehran: Nashr Islīmī. Jaʿfarī Langirūdī, MJ. (2001). Tirmīnuluzhī Ḥuqūq. Tehran: Ganj Dānish. Jaʿfarī Langirūdī, MJ. (2007). al-Fāriq Tehran: Ganj Dānish. Kātūzīyān, N. (2014). Aʿmāl Ḥuqūqī. Tehran: Ganj Dānish Kātūzīyān, N. (2018). Masʾūlīyyat Madanī. Tehran: Ganj Dānish. Kātūzīyān, N. (2019). Uuqūd Muʿayyan. Tehran: Ganj Dānish. Khānsārī, A. (1985). Jāmiʿ al-Madārik fī Sharḥ Mukhtaşar al-Nāfiʿ. Tehran: Şadūq. Khoei, SA. (1990). Minhāj al-Şāliḥīn. Qum: Madīnat al-ʿIlm. Khomeini, SR. (2011). Taḥrīr al-Wasīlat. Qum: Dār al-Kitāb ʿIlmīyyat. Nd. Mardāwī, A. (Nd). al-Inṣāf Fī Maʿrifat al-Rājiḥ Min al-Khalāf. Np: Npn. Mīrzāyī Qumī. A. (1992). Jāmiʿ al-Shatāt. Tehran: Kiyhān. Mughaddam, SḤ & Mohammadi S. (2018). Āfarīnish Athar Ḥuqūqī Bā Iʿlām Irādih. Tehran: Majd. Muḥaqqiq Karakī, ʿA. (1989). Jāmiʿ al-Maqāşid Fī Sharḥ al- Qawāʿid. Qum: Āl al-Bayt. Mūsilī, A. (1977). al-Ikhtiyar li-Taʿlīl al-Mukhtār. Cairo: al-Halabī. Naʾīnī, MḤ. (1992). al-Makāsib wa al-Bayʿ. Qum: Nashr Islāmī. Najafī, M. Jawāhir al-Kalām. (2014). Tehran: Dār al-Kitāb al-Islāmīyyat. Najdāt al-Mohammad, M. (1427). al-Wikālat f ī al-Fiqh al-Islāmī wa Taṭbīquhā al-Iqtişādīyyat al-Muʿāşir. Damascus: Dār al-Maktabī. Ruḥānī MŞ. Fiqh al-Şādiq. (1989). Qum: Dār al-Kitāb. Sabziwārī, SʿA. (1995). Muhadhdhab al-Aḥkām Fī Bayān Ḥalāl Wa al-Ḥarām. Tehran: Majd. Şafāʾī SḤ, Raḥīmī, Ḥ. (2017). Masʾūlīyyat Madanī. Tehran: Samt. Şafāʾī. SḤ. (2017). Qawāʿid ʿUmūmī Qarārdādhā. Tehran: Mīzān. Sayadi Koush Ghazi A, Abbasian R & Mahdavi SMH. (2017). "Examination of the nature and characteristics of permission in possession". Islamic Jurisprudence and Law Scholars Quarterly. 14(53). Shahīd Thānī, Z. (1989). al-Rrawḍat al-Bahīyyat Fī Sharḥ al-Lumʿat al-Dimashqīyyat. Qum: Maktab Dāwarī. Shahīd Thānī, Z. (1993). Masālik al-Afhām. Qum: Maʿārif Islāmī. Shahīdī, M. (2015). Ḥuqūq Madanī 3. Tehran: Majd. Shirbīnī, M. (1415). Mughnī al-Muḥtāj Ilā Maʿrifat Alfāẓ al-Minhāj. Beirut: Dār al-Kutub al-ʿIlmīyyat. Sīstānī, A. Minhāj al-Şāliḥīn. (1994). Qum: Āyatullāh al- ʿUẓmā al-Sayid al-Sīstānī. Ṭabāṭabāʾī Ḥāʾirī, ʿA. (1998). Rīyāḍ al-Masāʾil. Qum: Nashr Islāmī. Ṭabāṭabāʾī Ḥakīm, MS. (1995). Minhāj al-Ṣāliḥīn. Beirut: Dār al-Ṣafwat. Ṭabāṭabāʾī Yazdī, SM (1997). Suʾāl wa Jawāb. Qum: Markaz ʿUlūm Islāmī. Ṭabāṭabāʾī Yazdī, SM. (2001). al-ʿUrwat al-Wuthqā. Qum: Nashr Islāmī Ṭūsī, M. (2008). al-Mabsūṭ Fī Al-Fiqh al-Imāmīyyat. Tehran: al-Maktabat al-Murtaḍawīyyat Li-Iḥyāʾ al-Āthār al-Jaʿfarīyyat. Zuḥiylī, W. (Nd). al-Fiqh al-Islāmī Wa Adillatih. Damascus: Dār al-Fikr. | ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 223 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 56 |